Ik kan het niet meer begrijpen niet meer verstaan.
Verloren dobbert mijn hoofd lichaamloos over de zee.
Hij denkt en denkt en denkt en denkt.
en ik doe ook nog een beetje mee.
Ik droom en denk en schud en denk.
Zee water in mijn mond tranen in mijn ogen.
Hoe meer ik denk hoe meer ik huil...
Ik weet niet hoe lang de zee al ruist.
Ik weet niet hoe lang de droom al schommelend mijn bewustzijn inslaap wiegt.
Er is alleen nog maar de kunst die mij laat zijn wie ik werkelijk ben.
De liefde.. zonder gedachtes
|
This entry was posted on 18:23 and is filed under . You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.
Posts
0 reacties: