Gister kwam er een doos naar me toe gelopen. zo'n kartonnen
en die vroeg of ik hier werk had hangen en ik zei: ik ben de dichter, ik hang hier
Toen vroeg ze of ik een gedicht over haar wou maken .
En alle vermoeidheid borrelde in een krachtig woord naar boven 'nope'..
ben ik dan niet inspirerend vroeg ze drie keer achter elkaar.
Daar kwam de vermoeidheid weer 'nope'.
En ze bleef maar zeuren. en ik vond het ego gedrag maar boven al was ik moe..
en toen ging ze weg en toen miste ik haar.
|
This entry was posted on 13:54 and is filed under . You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.
Posts
0 reacties: